Γέροντας Σωφρόνιος: Η σιωπή του Θεού…

 

Γέροντας Σωφρόνιος: Η σιωπή του Θεού…

Συχνά ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας. Σιωπά.

Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του ως ένδειξη τού ότι ο Θεός «δεν υπάρχει», «πέθανε». Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποια θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει.

Ζητάμε από Αυτόν να μας υποστηρίξει στις αδικίες μας. Δεν μας ενοχοποιεί φανερά. Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών. Αν όμως στραφούμε προς Αυτόν με μετάνοια, τότε έρχεται γρήγορα, γρηγορότερα από όσο περιμέναμε.

Γνωρίζοντας τις ανάγκες μας, πολύ συχνά τις προλαμβάνει. Μόλις προφέρουμε στην προσευχή τα αιτήματά μας, που δικαιολογούνται με την πραγματικότητα της ζωής μας μέσα στον κόσμο, Αυτός ήδη τα έχει εκπληρώσει.

Συνεπώς, η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις αδικίες μας η πιο εύγλωττη, η πιο ευγενική.

Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό – Λόγο, τον λόγο του Θεού. Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.

Πως μετατρέπονται οι κακοί λογισμοί σε αγαθοί;

 

Πως μετατρέπονται οι κακοί λογισμοί σε αγαθοί;

Όλοι, οφείλουν να μάθουν τον πόλεμο με τους λογισμούς, και να μάθουν να μετατρέπουν τους κακούς λογισμούς σε αγαθούς. Αυτό είναι σημάδι πεπειραμένης ψυχής.

Ρωτάς πώς γίνεται αυτό; Να! Όπως ο ζωντανός άνθρωπος αισθάνεται πότε κρύο και πότε ζέστη, το ίδιο και όποιος γνώρισε εκ πείρας το Άγιο Πνεύμα, ακούει πότε υπάρχει στην ψυχή του η Χάρη και πότε έρχονται τα πονηρά πνεύματα. Ο Κύριος δίνει στην ψυχή τη σύνεση να αναγνωρίζει την έλευσή Του και να Τον αγαπά και να κάνει το θέλημά Του. Επίσης η ψυχή αναγνωρίζει τους λογισμούς του εχθρού όχι από την εξωτερική τους μορφή, αλλά από την επενέργειά τους στην ψυχή. Οι εχθροί εύκολα εξαπατούν εκείνον που δεν έχει την πείρα αυτή.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ας μη στεναχωριόμαστε όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας

 

\

Ας μη στεναχωριόμαστε όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας

Η προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνεται και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας.

Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά παίρνουμε με το να μην πάρουμε ό,τι δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε, περιπτώσεις που η μη ικανοποίηση του αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και τότε ό,τι θεωρούμε σαν αποτυχία είναι επιτυχία.

Ας μη στεναχωριόμαστε, λοιπόν, όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχη μας. Ας μη χάνουμε την υπομονή μας. Μήπως και πριν ζητήσουμε κάτι, δεν μπορεί να μας το δώσει ο Πανάγαθος; Μπορεί, φυσικά, αλλά περιμένει από μας κάποιαν αφορμή, ώστε να μας βοηθήσει δίκαια.

Γι’ αυτό ας Του δίνουμε την αφορμή με την προσευχή και ας περιμένουμε με πίστη, με ελπίδα, με εμπιστοσύνη στην πανσοφία και στη φιλανθρωπία Του. Μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε; Ας Τον ευχαριστούμε. Δεν μας έδωσε; Και πάλι ας Τον ευχαριστούμε, γιατί δεν γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει Εκείνος, τι είναι καλό για μας.

Ας έχουμε ακόμα υπόψη μας, πως ο Θεός συχνά δεν αρνείται, αλλά μόνο αναβάλλει την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός μας. Και γιατί αναβάλλει; Επειδή, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη δική μας επιμονή στο αίτημα, θέλει να μας ελκύσει και να μας κρατήσει κοντά Του.

Κι ένας φιλόστοργος πατέρας, άλλωστε, όταν του ζητάει κάτι το παιδί του, πολλές φορές αρνείται να του το δώσει, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο το παιδί μένει κοντά.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

«Φρόντισε να γίνεις Χριστιανός!»

 

«Φρόντισε να γίνεις Χριστιανός!»

Γιατί δεν είμαστε πράοι; Διότι δεν έχουμε τη Χάρη του Πνεύματος του Αγίου, που έχει ως καρπό την πραότητα.

Ο άνθρωπος που δεν είναι πράος, δεν έχει καμμία σχέση με τον Χριστό. Και όπου δεν υπάρχει πραότητα, δεν υπάρχει κατοικητήριο Πνεύματος Αγίου.

Ο Χριστός είπε σαφώς: «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Σου λέει ο άλλος:

– Μα άνθρωπος είμαι νεύρα έχω, δεν κυκλοφορεί μέσα μου νερό.

Σοβαρά; Αλίμονό σου αν μείνεις άνθρωπος… φρόντισε να γίνεις Χριστιανός! Και αν γίνεις Χριστιανός θα νερουλιάσουν τα νεύρα σου και δεν θα θυμώνεις, δεν θα οργίζεσαι και δεν θα ζητάς εκδίκηση…

Αλλά για να το κατορθώσεις, πρέπει να υπάρχει κομμάτι ταπείνωσης μέσα σου. Αν δεν υπάρχει ταπείνωση, θα ανάβουν τα αίματά και ουδέποτε θα έχεις πραότητα. Διότι όπου υπάρχει ταπείνωση, υπάρχει και πραότητα.

Ο εγωιστής όμως άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι πράος…

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας: Όταν ο Χριστός ζει μέσα σου…

 

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας: Όταν ο Χριστός ζει μέσα σου…

Όταν ο Χριστός ζει μέσα σου, μη φοβού τίποτε.

Δια να ζει μέσα σου ο Χριστός χρειάζεται ταπείνωσις πολλή.

Πίπτε νοερώς εις τους αχράντους Του πόδας και κλαίε: Ιησού μου, Συ μου μένεις πλέον εις αυτήν την ταπεινήν ζωήν μου, ως φως και ζωή, δείξόν μου το πνευματικόν Σου κάλλος, όπως εμπλησθώ Θείου έρωτος και δράμω κατόπιν του μύρου Σου και κράξω… «εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω Σου, εμού δε αντελάβετο η δεξιά σου» (Ψαλμ. 62,9 ).

Ο Σταυρός του Κυρίου: «Σκάνδαλο και μωρία» ή «Θεού δύναμις και σοφία»;

 

Ο Σταυρός του Κυρίου: «Σκάνδαλο και μωρία» ή «Θεού δύναμις και σοφία»;

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ’

Τό θεῖον σχέδιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου περιελάμβανε καί τήν θυσία τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀνῆλθεν ἑκουσίως ἐπί Σταυροῦ καί ὑπέστη φρικτό καί ταπεινωτικό θάνατο. Ὡς γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. 2, 8). Προσκυνοῦμε ἔτσι, τὸν Σταυρό, ὁ Ὁποῖος ἀπό ἀτιμωτικόν ξύλον κατέστη τό Πανσεβάσμιον καί Τίμιον Ξύλον, ἀκριβῶς διότι μέ τόν Σταυρόν ὁ Χριστός, μᾶς πρόσφερε τόν θρίαμβο κατά τοῦ θανάτου, τήν λύτρωση ἀπό τήν ἁμαρτία, αὐτήν τήν Ἀνάσταση.

Ὡστόσο, πῶς ἕνα ὄργανο βασανισμοῦ καί ἀτίμωσης, ἕνα ὄργανο θανάτου μπορεῖ ν’ ἀποτελεῖ αἰτία ἑορτασμοῦ; Πῶς βλέπουμε νίκη καί δόξα στή θέα ἑνός μέσου ὀδύνης καί αἰσχύνης; Πῶς μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά ζωή στόν θάνατο; Καί βέβαια κοντά σ’ αὐτά τά ἐρωτήματα, ἔρχονται καί οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ Ἕλληνες (οἱ Ἐθνικοί) καί θεωροῦν ὅτι ὁ Σταυρός εἶναι ἀφ’ ἑνός μέν σκάνδαλο ἀφ’ ἑτέρου δέ μωρία. Τό κήρυγμα δηλ. γιά τόν Σταυρό εἶναι ἀπαράδεκτο, ὡς προσβλητικό γιά τούς Ἰουδαίους καί ὡς ἀνόητο γιά τούς Ἐθνικούς.

Ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅμως δίνει τήν ἀπάντηση: «Ἡμεῖς κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν» (Α’ Κορ. 1, 23-24) καί θά προχωρήσει ἀκόμη περισσότερο καί θά ὁμολογήσει καί γράψει: «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6, 14).

Ἀλλά γιατί εἶναι «σκάνδαλο» γιά τούς Ἰουδαίους καί μωρία γιά τούς Ἐθνικούς; Ἀκριβῶς ἐπειδή οἱ μέν Ἰουδαῖοι, περίμεναν κοσμικό ἄρχοντα καί βασιλέα ἀήττητο, ἡγέτη μέ ἐξουσία κυριαρχική ἐπί τῆς γῆς, οἱ δέ Ἐθνικοί δέν μποροῦσαν νά κατανοήσουν καί ἀποδεχθοῦν ἕνα Θεό πού ἀφήνεται στούς σταυρωτές του καί ἀποθνήσκει ἐπί τοῦ Σταυροῦ θυσιαζόμενος γιά τούς ἀνθρώπους. Τούς σκανδάλιζε συνεπῶς τούς Ἰουδαίους ἡ Σταύρωση ὡς μία ἀδυναμία. Στούς Ἐθνικούς ἀπό τήν ἄλλη ἡ ἰδέα Σωτῆρος τῆς ἀνθρωπότητος καί Λυτρωτοῦ ἀπό τήν ἁμαρτία πού ἦταν Ἐσταυρωμένος καί δέν μποροῦσε νά κατέλθει ἀπό τόν Σταυρό μέ τήν παντοδυναμία Του, φαινόταν ὡς μωρία. Μή ἀποδεκτός ὁ Σταυρός γιά τούς Ἰουδαίους καί ἀκατανόητος γιά τούς Ἐθνικούς. Ἔτσι ἔδειχνε ο του Κυρίου Σταυρός.

Ἐκεῖ, λοιπόν, ἐπάνω στόν Σταυρό ὁ Χριστός «ἔσκισε τό χειρόγραφον». Μᾶς ἀναφέρει πάλιν ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος: «Ἐξαλείψας τὸ καθ’ ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὅ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν καί αὐτό ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ» (Κολ. 2, 14). Καὶ συνεχίζει: «Ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας ἐδειγμάτισεν ἐν παρρησίᾳ, θριαμβεύσας αὐτούς ἐν αὐτῷ» (στιχ. 15). Δηλ. κατήργησε τό χειρόγραφο μέ τίς διατάξεις του πού ἦταν ἐναντίον μας καί τό ἔβγαλε ἀπό τή μέση καρφώνοντάς το στό Σταυρό. Ἀφαίρεσε τή δύναμη πού εἶχαν οἱ δαιμονικές ἀρχές καί ἐξουσίες καί τίς διαπόμπεψε σέρνοντάς τις νικημένες στόν θρίαμβο τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Τό χειρόγραφο ἔχασε πλέον τήν ἰσχύ του. Καί μάλιστα ὅπως μαθαίνουμε ἀπό τήν πρός Ἑφεσίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου τό χειρόγραφον εἶναι οἱ ἐντολές τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Νόμου καί ὅ,τι ἄλλο ὡς ἀπαγορεύσεις δηλ. θυσίες καί ὁλοκαυτώματα, Πάσχα Παλαιᾶς Διαθήκης, περιτομή, ἀπαγορεύσεις σχετικά μέ τήν τροφή, διάφοροι καθαρισμοί καί ἐξαγνισμοί. Γι’ αὐτό τό λόγο καί ὁ Ἀπόστολος μιλᾶ γιά μεσότοιχο φραγμό ἔχθρας μεταξύ Ἰουδαίων καί Ἐθνικῶν καί γράφει: «Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἑν τῇ σαρκί αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τούς δύο κτίσῃ ἑν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινόν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην» (Ἑφεσ. 2, 14-15). Καί μέ τόν Σταυρό «ἕνωσε τούς δύο λαούς (Ἰουδαίους καί Ἐθνικούς) σ’ ἕνα πνευματικό σῶμα, θανατώσας στό Πρόσωπό Του καί μέ τήν θυσίαν Του τὴν ἔχθραν καὶ τὸ μῖσος» (στιχ. 16).

Αὐτή τήν ἔχθρα, αὐτό τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ ὁ Χριστός μέ τόν Σταυρό του διέλυσε. Γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα˙ γέγραπται γὰρ ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου» (Γαλ. 3, 13). Τό χειρόγραφο λοιπόν αὐτό καταργήθηκε διά τοῦ Σταυροῦ καί δέν βρισκόμεθα πλέον ὑπό τὸν παλαιό Ἰουδαϊκό Νόμο, ἀλλά κάτω ἀπό τήν Χάρη τῆς Ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἔχουμε ἀνάγκη περιτομῆς ἀλλά τοῦ βαπτίσματος. Δέν γιορτάζουμε Πάσχα σέ μία πόλη, Πάσχα τοῦ νόμου, ἀλλά σέ οἱανδήποτε πόλη καί χώρα, παντοῦ. Δηλ. «τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινά» (Β’ Κορ. 5, 17). Ἀλλά καί στήν Ἀκουλουθία τῆς Ἕκτης Ὥρας ὑπάρχει μία εὐχή πού λέγει: «Διὰ τοῦ τιμίου αὐτοῦ Σταυροῦ τὸ χειρόγραφον τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν διαρρήξας». Πρόκειται γιά τήν ὑποδούλωσή μας στά πάθη, στήν ἁμαρτία. Ὅπως οἱ δοῦλοι ἔδιναν στόν κύριό τους ἕνα χειρόγραφο τῆς δουλείας τους πού ἦταν ἐγγύηση, ὑπόσχεση καί πιστοποίηση ὅτι θά εἶναι δοῦλοι μέχρι θανάτου τους, ἔτσι ἀλληγορικά ἡ ὑποδούλωση στά πάθη ὀνομάζεται χειρόγραφο ἁμαρτιῶν. Αὐτό λοιπόν τό χειρόγραφο τό ἔσκισε ὁ Χριστός ἐπάνω στόν Σταυρό Του. Δηλ. νίκησε τήν ἁμαρτία, τόν θεομίσητο καί ἀνθρωποκτόνο διάβολο καί μᾶς ἔδωκε τήν δυνατότητα τῆς ἀπελευθέρωσής μας ἀπό τό δαιμονικό κακό.

Ὅσον ἀφορᾶ τούς Ἐθνικούς, τούς εἰδωλολάτρες, ο Σταυρός του Κυρίου γι’ αὐτούς θεωρεῖται μωρία. Δέν τόν κατανοοῦν. Τόν ἀποδοκιμάζουν καί τόν χλευάζουν γιατί θεωροῦν ὅτι δείχνει τήν ἀδυναμία τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως αὐτή ἡ «ἀδυναμία» τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δύναμή Του καί ἡ δόξα Του. Καθ’ ὅτι μέ τόν Σταυρό διαδόθηκε σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη ἡ χριστιανική διαδασκαλία, ἐκπολιτίστηκαν λαοί, ἀνορθώθηκαν ἠθικῶς οἱ ἄνθρωποι, ἐπιτελέστηκαν θαυμαστά ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας, ἦλθαν οἱ ἔννοιες μετάνοια, συγχώρηση, ἀγάπη, ἀνάσταση. Αὐτός ο Σταυρός του Κυρίου δέν εἶναι μωρία καί χλεύη. Δέν ἀποτελεῖ σημεῖο ἀτίμωσης. Εἶναι σοφία τοῦ Θεοῦ καί Θεοῦ δύναμη. Αὐτός ὁ Σταυρός πλάθει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων σέ διαρκῆ εὐφροσύνη καί οὐράνια χαρά.

Αὐτός ὁ Σταυρός, ὡς φῶς φωτίζει καί διαλύει τό σκότος τῆς πλάνης καί τῆς εἰδωλολατρίας. Αὐτός ὁ Σταυρός ἐνδυναμώνει τόν Χριστιανό ὅταν παλαίει μέ τόν μισόκαλο καί φέρνει νίκες καί σ’ ὥρες ἀκόμη βασάνων καί δοκιμασιῶν. Αὐτός ὁ Σταυρός ἀποκαλύπτει τόν ἀληθινό Θεό καί ὄχι ἕνα θεό μέ μίση καί πάθη, ἀλλά ἕνα ζῶντα Θεό ἀγάπης καί ἀγαθότητος πρός τόν ἄνθρωπο καί τόν ἀνταμείβει μέ τήν Χάρη Του ὅπως τόν ἔφερε ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη καί στήν παντοτινή χαρά κοντά Του, στήν ἀληθινή μακαριότητα.

Ο Σταυρός του Κυρίου εἶναι γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Εἶναι ὁ προαιώνιος Λόγος καί ἡ σωτηριώδης ἐνέργειά Του ἐπεκτείνεται σ’ ὅλο τόν κόσμο. Ὁ Χριστός εἶναι γιά ὅλους, γιά ὅλο τόν ἄνθρωπο καί γιά ὁλάκερη τήν ἀνθρωπότητα καί περιμένει τή σωτηρία ὅλων. Γι’ αὐτό καί οἱ Ἀπόστολοι κηρύττουν σέ Ἰουδαίους καί στά «ἔθνη πάντα», γιατί ἀκριβῶς μετέχουν στό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.

Ἔτσι ὁ ἱερός Χρυσόστομος θαυμάσια θά κηρύξει γιά τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ. «Ὁ Σταυρός (λέγει) εἶναι ἑορτή καί πανήγυρη πνευματική. Γιατί προηγουμένως ὁ σταυρός ἦταν ἡ λέξη πού σήμαινε καταδίκη, τώρα ὅμως ἔγινε ἀντικείμενο τιμῆς. Προηγουμένως ἦταν σύμβολο καταδίκης, τώρα ὅμως εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας. Γιατί αὐτός ὁ σταυρός μᾶς προξένησε ἄπειρα ἀγαθά, αὐτός μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας, αὐτός μᾶς φώτισε, ἐνῶ ζούσαμε μέσα στό σκοτάδι, αὐτός μᾶς ἔκανε φίλους του, ἐνῶ εἴχαμε ἀποξενωθεῖ ἀπ’ αὐτόν, αὐτός μᾶς ἔφερε κοντά στό Θεό, ἐνῶ ἤμαστε μακριά του. Αὐτός ἐξαφάνισε τήν ἔχθρα, αὐτός ἐξασφάλισε τήν εἰρήνη, αὐτός ἔγινε γιά μᾶς θησαυροφυλάκιο ἄπειρων ἀγαθῶν. Ἐξ αἰτίας του δέν περιπλανιόμαστε πιά στίς ἐρήμους, γιατί γνωρίσαμε τόν ἀληθινό δρόμο. Δέ ζοῦμε πιά ἔξω ἀπό τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, γιατί βρήκαμε τήν εἴσοδό της. Δέ φοβόμαστε πιά τά πυρωμένα βέλη τοῦ διαβόλου, γιατί εἴδαμε τήν πηγή. Χάρη σ’ αὐτόν δέ βρισκόμαστε πιά σέ χηρεία, γιατί ἀποκτήσαμε τό γαμβρό. Δέ φοβόμαστε τό λύκο, γιατί ἔχουμε τόν καλό ποιμένα. Γιατί λέγει ὁ Χριστός: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ ποιμένας ὁ καλός». Χάρη σ’ αὐτόν δέν τρέμουμε τόν τύραννο, γιατί εἴμαστε κοντά στό βασιλιά. Γι’ αὐτό ἑορτάζουμε καί τιμοῦμε τό σταυρό…

Θέλεις νά μάθεις καί ἄλλο κατόρθωμα τοῦ σταυροῦ; Τόν παράδεισο μᾶς ἄνοιξε, πού ἦταν κλεισμένος… Ἔβαλε μέσα στόν παράδεισο τό ληστή ὁ Θεός καί ἔκαμε δύο κατορθώματα· τό πρῶτο, ὅτι ἄνοιξε τόν παράδεισο, καί τό δεύτερο, ὅτι ἔβαλε μέσα τό ληστή. Μᾶς ἔδωσε πάλι τήν παλιά πατρίδα μας, μᾶς ἔφερε πάλι στήν πόλη τῶν προγόνων μας καί χάρισε κατοικία σ’ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Γιατί εἶπε ὁ Χριστός· «Σήμερα θά εἶσαι μαζί μου στόν παράδεισο». Τί λέγεις; Σταυρώθηκες καί καρφώθηκες καί ὑπόσχεσαι παράδεισο; Ναί, λέγει, γιά νά μάθεις καλά τή δύναμή μου πού ἔχω ἐπάνω στό σταυρό. Ἐπειδή δηλαδή τό γεγονός ἦταν λυπηρό, γιά νά μή προσέξεις στή σταύρωση, ἀλλά γιά νά μάθεις τή δύναμη τοῦ σταυρωμένου, ἐπάνω στό σταυρό κάνει αὐτό τό θαῦμα, πού δείχνει ἰδιαίτερα τή δύναμή του. Γιατί ὄχι ὅταν ἀνέστησε νεκρό, οὔτε ὅταν ἐπιτίμησε τή θάλασσα καί τούς ἀνέμους, οὔτε ὅταν ἀπομάκρυνε τούς δαίμονες, ἀλλά ὅταν τόν σταύρωναν, ὅταν τόν κάρφωναν, ὅταν τόν εἰρωνεύονταν, ὅταν τόν κακολογοῦσαν, κατόρθωσε ν’ ἀλλάξει τήν πονηρή σκέψη τοῦ ληστῆ, γιά νά δεῖς τή δύναμή του καί ἀπό τίς δύο πλευρές. Καί ὁλόκληρη τήν κτίση δηλαδή συγκλόνισε, καί τίς πέτρες ράγισε καί τήν ψυχή τοῦ ληστῆ, πού ἦταν πιό ἀναίσθητη ἀπό τήν πέτρα, τή συγκίνησε καί τήν τίμησε» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Ὁμιλία Α’, Εἰς τόν Σταυρόν καί εἰς τόν ληστήν, ΕΠΕ 36, 8 ἑπ.).

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο κάτω ἀπό τόν Σταυρόν δέν εἴμαστε ἀπελπισμένοι. Ὁ Σταυρός εἶναι ἀφετηρία πνευματικῆς μας νίκης. Καί ἀκόμη, παρελθόν, παρόν καί μέλλον καί πέραν τῶν κοσμικῶν αὐτῶν χρόνων, ἡ αἰωνιότητα, τό κάτι ἄλλο πού ἀνήκει στό Θεό, ἑνώνονται σέ μία πραγματικότητα νοήματος καί πληρώματος τῆς ζωῆς μας. Ἔτσι, ζωή ἤ θάνατος, τό σωστό νόημα τῆς ζωῆς ἤ τό λάθος, τό μηδέν, ἔχει ἄμεση σχέση μέ τή στάση μας ἀπέναντι στό Σταυρό τοῦ Κυρίου. Ἀποδοχή ἤ ἄρνηση; Σκάνδαλο καί μωρία ἤ Θεοῦ δύναμη καί σοφία; Ἡ ἀπάντηση εἶναι καθοριστική. Πρωτίστως ἄν ὑπάρξει ἀποδοχή τῆς τοῦ Θεοῦ δύναμης καί σοφίας, τότε ἡ ἀνθρωπότητα διά τοῦ Σταυροῦ φθάνει στήν ἀποκορύφωσή της, συναντᾶ τό Θεό, τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Αὐτά ἐλευθέρωσαν τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν αἰχμαλωσία τοῦ διαβόλου, αὐτά λυτρώνουν ἀπό τήν ἁμαρτία, αὐτά χαρίζουν τήν θέωση. Ἄλλωστε δέν εἶναι ὁ μύχιος πόθος, ὁ νόστος, νά ἐπανέλθουμε στόν Κῆπο τῆς Ἐδέμ;

Ἡ ἐκκοσμίκευση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ εἴτε ὡς «σκάνδαλο» εἴτε ὡς «μωρία» σημαίνει ἄρνηση τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ, τῆς θεανθρώπινης ὑποστάσεώς Του, σημαίνει ἀναζήτηση τῆς φυσικῆς καί ὄχι τῆς ὑπερφυσικῆς γνώσεως. Σημαίνει ἀπάρνηση τῆς πίστεως καί ἀπονεύρωση τοῦ θείου μυστηρίου. Ἀλλ’ ἡ πίστη δέν ἐρευνᾶται ἐπιστημονικῶς καί δέν ἀνιχνεύεται λογικῶς. Μόνον μυστικῶς βιοῦται καί βιουμένη γνωρίζεται στήν οὐσία της. Ἡ ἁρμονική συζυγία γνώσεως καί πίστεως, ἡ βίωση τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους καί τοῦ ἁγίου νοήματος καί «τέλους», στόχου ζωῆς, καί ἡ κατά Χριστόν διαβίωση ἀποτελοῦν ἁγίους ὅρους γιά τόν πιστεύοντα καί ἀγωνιζόμενο χριστιανό.

Γι’ αὐτό καί συνέπεια αὐτῆς τῆς ἀποδοχῆς εἶναι ἡ μετάνοια, δηλ. ἐπιστροφή στό Θεό. Ἡ συμφιλίωση μέ τό Θεό, ἡ ἀρχή μιᾶς νέας ζωῆς, τῆς κατά Χριστόν. Αὐτό εἶναι τό ἐκπληκτικό καί τό θαυμαστό.

Κατ’ αὐτήν τήν δυναμική, ἡ «σταυρωμένη» ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι σπουδαιότατο σημεῖο ἀναφορᾶς, τό ὁποῖο ἐξέρχεται ἀπό τόν Τίμιο Σταυρό. Ὁ πιστός σηκώνει καθ’ ἡμέραν σταυρό, καθ’ ὅτι ἡ χριστιανική ζωή δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Στενή ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ καί «στενὴ καὶ τεθλιμμένη ἡ ἄγουσα εἰς τὴν ζωήν» καί γι’ αὐτό «ὀλίγοι εἰσίν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς» (Ματθ. 7, 13-14). Ἔλεγε ὁ ὅσιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης πολύ χαρακτηριστικά: «Νά βαδίζεις πάντοτε τήν στενήν ὁδόν καί λυπητεράν καί νά μισεῖς τόν φαρδύν καί ἀστόχαστον βίον». Ὀφείλουμε δέ νά γνωρίζουμε ὅτι ἡ τελειότητα καί ἡ ἁγιότητα δέν προσφέρονται ἀλλά κατακτῶνται μέ τήν ἄσκηση καί τήν πνευματική γυμνασία. Ὁ πιστός χριστιανός ἀτενίζοντας τόν Σταυρό του Κυρίου, σηκώνει καί τόν δικό του σταυρό. Στρέφει τό βλέμμα του ὁ ἀγωνιζόμενος χριστιανός πρός τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο καί τελικά σιωπᾶ, προσεύχεται, νοιώθει τήν παρουσία Του καί ἐνδυναμώνεται.

Ὅταν λοιπόν οἱ πνευματικές ἀξίες καί τά ἀξιώματα τῆς ἀληθοῦς καί αὐθεντικῆς ζωῆς δέν βρίσκουν ἀπήχηση στήν ἀποξηρανθεῖσα καί χέρσον γῆν τῆς ἐποχῆς μας, ὅταν φθάνουμε νά μιλᾶμε γιά μιά Εὐρώπη μεταχριστιανικῆς κοινωνίας, ὅταν οἱ νομοθέτες ἐνεργοῦν καί νομοθετοῦν ἐρήμην τοῦ Θεοῦ, ὅταν οἱ νέοι γεύονται πικρόχολους καρπούς ἁμαρτίας, τότε δέν μένει παρά ο Σταυρός του Κυρίου ν’ ἀποτελεῖ διηνεκῶς τό ἱερό καταφύγιο γιά πνευματική ἀναβάπτιση, ἀνακαίνιση, ἀναπτέρωση, ἀνασυγκρότηση, ἀναθεώρηση, ἀνακατάταξη, ἀναστήλωση τῆς φθαρείσης ἀνθρωπίνης εἰκόνας καί ὑποστάσεως. Αὐτό πρέπει νά εἶναι τό παντοτινό μέλημα τοῦ χριστιανοῦ. Πῶς μέ τήν δύναμη καί τήν εὐλογία καί τήν χάρη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ θ’ ἀναστήσει καί θά ξανακαινουργώσει τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ὁ ἴδιος. Γι’ αὐτό καί τά παθήματα καί οἱ ἀλλοιώσεις τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ στόν κάθε ἄνθρωπο χρειάζονται διόρθωση. Καί τό μυστήριον τοῦ Σταυροῦ, αὐτή τήν διόρθωση ἐπιτυγχάνει, ὅταν τεθεῖ ἡ ὑπακοή τοῦ ἀνθρώπου στή δούλεψη τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἡ διάθεση τοῦ πιστοῦ στραφεῖ πρός κατάκτησιν τοῦ «ἑνός ἐστι χρεία» καί ἡ ἐνατένιση τῆς ζωῆς καταλείπεται κάτω ἀπό τό πρῖσμα τῆς αἰωνιότητος (sub specie aeternitatis), πού δηλώνει ὁ Σταυρός.

Άγιον Όρος: Η φωτογραφία που συγκλονίζει!

 

Άγιον Όρος: Η φωτογραφία που συγκλονίζει!

Ήταν 21 Αυγούστου του 1903 με το παλαιό εορτολόγιο που ακολουθεί το Άγιον Όρος, δηλαδή 3 Αυγούστου με το νέο. Οι καμπάνες στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (το επωνομαζόμενο και ρωσικό) κτυπούσαν χαρμόσυνα για να καλέσουν μοναχούς και πιστούς. Ήταν τότε παραμονές των «εννιάμερων» της Παναγίας και σύμφωνα με τη συνήθεια που επικρατούσε στο μοναστήρι, έδιναν στους φτωχούς μοναχούς που έμεναν στα εξαρτηματικά κελιά, τους ονομαζόμενους «κελιώτες», λίγη βοήθεια. Μια ελεημοσύνη.

Στριμώχνονταν οι κακόμοιροι, ταλαιπωρημένοι μα ευτυχισμένοι απ’ τη χαρά του Θεού, στη σειρά. Για να πάρουν την ελεημοσύνη απ΄ τους άλλους μοναχούς του μοναστηριού. Θα ήταν όμως η τελευταία φορά αυτής της θεάρεστης πράξης. Τα οικονομικά της Μονής δεν επέτρεπαν να συνεχισθεί για άλλη χρονιά αυτό το έργο της ελεημοσύνης.

Ένας απ΄ τους μοναχούς κρατούσε μια φωτογραφική μηχανή της εποχής. Από εκείνες με την πλάκα, αντί για φίλμ. Σκέφτηκε να απαθανατίσει για τελευταία, έστω φορά, το γεγονός της σύναξης των μοναχών και την πράξη της ελεημοσύνης.

Τότε, αυτός ο μοναχός, ο Γαβριήλ, είδε κάτι θαυμαστό! Ανάμεσα στους μοναχούς εκινείτο μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Δεν δίστασε. Άρχισε να φωτογραφίζει τα στιγμιότυπα. Και τότε, αυτό που μόνο ο ίδιος έβλεπε, αποτυπώθηκε στο χαρτί της εποχής. Ήταν η Παναγία, η Κυρία και Αρχόντισσα του Όρους, που λυπημένη γι αυτά που συνέβαιναν εμφανίσθηκε για να τους δείξει ότι δεν πρέπει να σταματήσουν το καλό έργο της ελεημοσύνης στους πτωχούς μοναχούς. Γι αυτό και επέτρεψε να Την φωτογραφίσουν!!!

Κι όταν ο φωτογράφος Γαβριήλ τους έδειξε τη φωτογραφία, δεν χρειάσθηκε πολύ σκέψη για να καταλάβουν. Και συνέχισαν το έργο της ελεημοσύνης προς δόξαν Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Η μαυροφορεμένη γυναίκα, τυλιγμένη στη λάμψη, ήταν η Κυρία Θεοτόκος, η έφορος και προστάτις του Άθω.

Η φωτογραφία ήταν κρυμμένη για πολλά χρόνια στο αρχείο της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος και μόλις το 1997 είδε το φως της δημοσιότητας. Την βλέπουν οι προσκυνητές, ως επιβεβαίωση του μεγάλου θαύματος, στο χώρο του μοναστηριού. Την είδε και θαύμασε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μαζί με την συνοδεία του σε μια από τις επισκέψεις στο Άγιον Όρος!

Πηγή: diakonima.gr

Ποτέ μην αναβάλλεις το τώρα για μετά…

 

Ποτέ μην αναβάλλεις το τώρα για μετά…

Κάποτε έκανα μια πρωινή ομιλία σε μια επαρχιακή πόλη.

Ανάμεσα στα άτομα, που βρέθηκαν στην ομιλία αυτή, ήταν και μια νεαρή κοπέλα, η οποία από το ντύσιμό της και την όψη της, καταλάβαινε κανείς, ότι δεν έπρεπε να είχε και πολύ σχέση με την Εκκλησία.

Όταν τελείωσα την ομιλία μου στις 12 και μισή το μεσημέρι, μου ήρθε ο λογισμός να πάω, να της πω, να εξομολογηθεί στον πάτερ της ενορίας εκείνης.

Αυτή μου είπε, ότι θα ερχότανε και στην απογευματινή μου ομιλία, στις 5 και μισή και εκεί θα το ξανασυζητούσαμε.

Όχι της είπα, τώρα αμέσως να πας!

Αυτή όμως επέμενε για το απόγευμα και έτσι δεν μπορούσα εγώ να κάνω κάτι περισσότερο.

Στην απογευματινή ομιλία μου, τελικά δεν ήρθε, όπως σκόπευε να έρθει.

Είχε πάει με άλλα 2 άτομα, στις 3 το απόγευμα για βαρκάδα στη θάλασσα.

Όμως ο καιρός απότομα χάλασε και πνίγηκαν και οι τρεις!..

Κανείς δεν μας εγγυάται για το μέλλον, για το αν θα ζούμε την επόμενη στιγμή.

Γι’ αυτό και πρέπει την εξομολόγηση να μην την αναβάλλουμε.

Ο διάβολος είναι τεχνίτης σε αυτό το θέμα.

Έχεις καιρό, ψιθυρίζει στο αυτί του ανθρώπου και ο άνθρωπος επαναπαύεται και συνεχώς αναβάλλει την μετάνοιά του.

Ιεροκύρηκος Δημητρίου Α. Παναγόπουλου

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Γιατί καλούμαστε από το Θεό να σηκώσουμε ένα σταυρό;

 

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Γιατί καλούμαστε από το Θεό να σηκώσουμε ένα σταυρό;

Ἐμεῖς ὡς χριστιανοὶ πρέπει νὰ εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ σηκώσουμε ἕνα σταυρὸ ἂν τὸ ἐπιτρέψει ὁ Θεός.

Ὅταν εἶπε ὁ Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, πηγαίνετε «διὰ τῆς στενῆς πύλης» (Λουκ. 13, 24) ἐννοεῖ αὐτὰ ἀκριβῶς: τὶς θλίψεις τῆς ζωῆς, τὶς ταλαιπωρίες, τὶς δυσκολίες, τὶς ὁποῖες θὰ περάσουμε. Με ποιὸ τρόπο; Ἄλλοι γονεῖς μ’ ἕνα ἀνάπηρο παιδί, ἄλλοι γονεῖς μὲ φτώχεια πολλή, ἄλλοι ἄντρες μὲ μιά γυναίκα πού δὲν βαστιέται ἀπό τὴ γκρίνια καὶ εἶναι ἀνυπόφορη καὶ εἶναι θηρίο τῆς ἀβύσσου ἤ ἄλλες γυναῖκες μὲ ἄνδρες -για νὰ μὴ ρίχνουμε ὅλα τὰ ἄδικα στὶς γυναίκες- θηρία ἀνήμερα ἰδιαίτερα παλιότερα πού τρώγανε ξύλο μετὰ μουσικῆς οἱ γυναῖκες, θυμούμαστε τέτοια περιστατικὰ οἱ παλιότεροι κοκ.

Ὅλοι σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ πολλὲς φορὲς καλούμαστε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ σηκώσουμε ἕνα σταυρό. Ἄν σταυρὸς εἶναι ἕνα ἀνάπηρο παιδί, νὰ τὸν βαστάζουμε χωρὶς γογγυσμό. Γιὰ κανένα ἀπολύτως λόγο δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ ἔκτρωση. Ἀπολύτως γιὰ κανένα λόγο. Ἡ ἔκτρωση εἶναι ἔγκλημα.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Αυτός έχει αποφασίσει να σώσει τον εαυτό του μόνος του…

 

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Αυτός έχει αποφασίσει να σώσει τον εαυτό του μόνος του…

Λες σε κάποιον: «Παιδάκι μου, φάε λίγο φαγητό». Και σού λέγει: «Γιατί να φάω; Ο Χριστός λέει να νηστεύουμε». Από την ώρα εκείνη, και το αίμα σου γι’ αυτόν να χύσεις, την καρδιά σου να τού δώσεις, αρχαγγέλους να κατεβάσεις, δεν μπορείς να τον βοηθήσεις· διότι αυτός έχει αποφασίσει να σώσει τον εαυτό του μόνος του, «τραβώντας τα μαλλιά του», όπως αυτός πού πνίγεται, εν προκειμένω νηστεύοντας· δεν θέλει να τον σώσε η Εκκλησία.

Λες σε άλλον: «Παιδάκι μού, είσαι στενοχωρημένος, είσαι κουρασμένος, είσαι αδυνατισμένος, πάρε ένα φάρμακο». «Ανισόρροπος είμαι εγώ;», σού λέγει. Τι πρέπει να κάνης εσύ; Να πης: «Όχι, παιδάκι μου, τετραπέρατος είσαι εσύ. Έχεις την σοφία όλων των αιώνων και όλων των σοφών».

Από την ώρα όμως εκείνη, αυτός έγραψε την ιστορία του. Αύτη ή αντίδρασή του μαρτυρεί ότι δεν αποδέχεται ούτε αυθεντία, ούτε ταπείνωση, ούτε Χριστόν προνοητήν, ούτε Άγιον Πνεύμα καρποφορούν εν τη υπάρξει του. Ενδιαφέρεται μόνον για την προσωπική του κρίσι, για την προσωπική του αυθεντία και για την σάρκινη περίθαλψη τού είναι του από τους άλλους, για ανθρώπινη αναγνώριση και ανθρώπινη κρίσι. Αυτός, αν ένα δένδρο θα μπορούσε να γίνει άγγελος, θα μπορεί και ο ίδιος να γίνει άγιος.

Γιατί η προσευχή είναι σημαντική για τον άνθρωπο;

 

Γιατί η προσευχή είναι σημαντική για τον άνθρωπο;

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την προσευχή

Όλοι οι άνθρωποι έχομεν ανάγκην της προσευχής περισσότερον από ότι τα δένδρα έχουν ανάγκην των υδάτων.

Διότι ούτε τα δένδρα δύνανται να παράγουν τους καρπούς, εάν δεν πίνουν ύδωρ δια των ριζών, ούτε ημείς θα δυνηθώμεν να παραγάγωμεν τους πολυτίμους καρπούς της ευσεβείας, εάν δεν ποτιζώμεθα δια των προσευχών.

Δια τούτο πρέπει και όταν εξεγειρώμεθα εκ της κλίνης, να προφθάνωμεν πάντοτε τον ήλιον με την λατρείαν του Θεού και όταν καθήμεθα εις την τράπεζαν δια να φάγωμεν και όταν πρόκειται να κοιμηθώμεν.

Μάλλον δε καθ’ εκάστην ώραν και μίαν προσευχήν να προσφέρωμεν εις τον Θεόν, διατρέχοντες τοιουτοτρόπως δια της προσευχής ένα δρόμον ίσον προς το διάστημα της ημέρας.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου